Hani hep bir şeyler saklıdır iç dünyanızda; kimi zaman dile getiremediğiniz, kimi zaman dile getirmeyi bile düşünmediğiniz. Düşlerinizi hep o dünyada gizlersiniz. Bir de paylaşmak istemedikleriniz vardır; kimi zaman sevgi kokan, kimi zaman ölesiye hasret. Kimi zaman öfke doludur yüreğiniz, kimi zamansa nefret. Bazen sevgiyi, mutluluğu paylaşırsınız, bazen acıyı, umutsuzluğu. Ama ne olursa olsun hep paylaşmak istersiniz. Ne sevinciniz anlam taşır tek başına, ne de kederinizi yenebilirsiniz. Yaşam o minval üzeredir ki yalnızca sevdikçe sevilir; mutlu ettikçe mutluluğu hissedebilirsiniz. Hangi mutluluk anlam taşır ki bir başına, hangi keder katlanılır olur sığınacak bir liman bulunamazsa. Birbirimizin hayatında bu kadar önemli yer teşkil etmemize rağmen, nasıl oluyor da bu kadar uzağız birbirimizden? Hepimiz insan olarak yaratıldık oysa. Ne zaman fark edersek dünyada oluş gayemizi ve ne zaman dilersek erdemli bir insan olmayı, ancak o zaman açılacaktır bize bu sihirli kapı. Ahsene ulaşmanın başlangıç noktası da, her işte olduğu gibi istemektir evvelâ… En güzele ulaşmayı istemek, Allah’ın bize emanet olarak verdiği ruhumuza hürmeten, en güzeli istemek… Ruhumuz, tamamen güzelliklerle doludur çünkü. Asıl olan nefsimizdeki çirkinlikleri ruhumuzdaki hasletlere dönüştürebilmektir. Bunun başlangıcı da sadece istemektir; güzeli istemek… Mutluluk, ancak o zaman kesintisiz yaşanacaktır iç dünyanızda… Sevgi bir başka saracaktır sizi… Yaşamı anlamlı kılan ne varsa onu bulacaksınız yanı başınızda. Ve kalpten dilerseniz eğer, bir gün mutlaka gerçekleşecek hayalleriniz. O gün alabildiğine sevgi kokan sokaklarda, mutluluk şarkıları söyleyeceksiniz. Gözleriniz bir başka ışık saçacak o zaman. O gün gerçekten sevmeyi öğreneceksiniz. Ve o gün, güllerle süslenecek gönül bahçeleriniz. O bahçelerde birer gül olacaksınız. Bütün dünyaya, caddelere, sokaklara, gönlünüzden gül kokuları dağıtacaksınız. Kalpten diliyorsanız, işte o zaman göreceksiniz başkaları için yaşamak neymiş. Doyumsuzluğunda kaybolacaksınız mutluluğun, benliğiniz anlamını yitirecek. Yokluğunuzda bulacaksınız varlığın kudretini. Aşkın ateşinde yanmak neymiş göreceksiniz. O’nu hissedeceksiniz damarlarınızda akan kanda. O’nun ilminde hiçliğinizi göreceksiniz. O’nu yaşayacaksınız coşkun sularda. O’nu bulacaksınız gökyüzünün mavisinde beyazında, uçan kuşta, kırda, kelebekte... Sonbahar yaprakları, O’nu hissettirecek size… Kışın bembeyaz örtüsünde O’nu göreceksiniz. Yeni doğan gün, O’nun sevgisini haykıracak… Bahara açılan pencerelerde; doğan güneş, batan gün size hep O’nu anlatacak. Ve dilerseniz kalbinizden gerçekten, her yerde, her şeyde O’nu bulacaksınız bir gün. İşte o gün, fırtınalar dinecek kalbinizde… Kin, nefret, öfke nedir bilmeyeceksiniz. Bir sulh ve sukûn hakim olacak dünyanızda. Ve o gün, öylesine yetersiz kalacak ki hamdiniz. Yaratanın lütufları karşısında O’na verecek hiçbir şeyiniz olmadığını göreceksiniz. Mahcubiyetin son baharında, gönlünüz mahsun; aşksız geçen zaman için gözyaşı dökeceksiniz. Birer gül olmak için, birer gül gibi hareket edeceksiniz. Ve bir gün başaracaksınız en güzel bahçelerin en güzel gülleri olarak... Başkaları için olmanın son safhasında mutluluğunuz her yanınızdan akacak. Mehtap Alperen
|
